Τον ορισμό του θανάτου ως φοιτητής τον γνώριζα ως: «Η φυσιολογική κατάληξη παντός εμβίου όντος»! Τώρα στα… γεράματα, διερωτώμαι… κι αν δεν είναι «φυσιολογική»; Έτσι ανοίγω το λεξικό του Μπαμπινιώτη[1], διαβάζω κι αντιγράφω: «Θάνατος: η οριστική διακοπή όλων των βιολογικών λειτουργιών ενός οργανισμού στον άνθρωπο. Συμβαίνει όταν σταματήσει η λειτουργία της καρδιάς. Πρόωρος/φυσικός/αιφνίδιος/ακαριαίος κλπ. κλπ.».
Αφορμή για να ασχοληθώ με αυτό το μακάβριο θέμα, μου το έδωσε η σημερινή ειδησεογραφία. Ως γνωστόν τα ¾ (τρία τέταρτα) των ειδήσεων αποτελούνται είτε από εγκλήματα (ληστείες, φόνοι, σεξουαλικά εγκλήματα κλπ.) είτε από δυστυχήματα! Σήμερα (13/9/2022), παραμονή του Σταυρού, άκουσα και το… άκρον άωτον της εγκληματικότητος (ή της διαστροφής, αν προτιμάτε). Νέος σχετικά άνθρωπος (άνδρας 35 ετών), έχων σεξουαλική σχέση με… γιαγιά (54 ετών), ασχημονούσε συγχρόνως στα 3 εγγόνια της, ηλικίας από… 3(;) έως 8(;) ετών!… Και καλά η… γιαγιά, ήταν ενήλιξ και είχε σώας τας φρένας (υποτίθεται), τα παιδάκια όμως τι του έφταιγαν ή τι τους… έβρισκε; Και διερωτώμαι, εγώ ο αστός, με ηλικία 81 ετών και κάμποση μόρφωση (4 πανεπιστήμια: Θεσσαλονίκης, Αθηνών, Λονδίνου, Σηάτλ – μήπως… παραμορφώθηκα;), τι θα του κάνει η φυλάκιση του «κυρίου» αυτού, θα του προσθέσει… μυαλό ή θα του δώσει άφθονο χρόνο για να… αυνανίζεται στο κελί του; (ζητώ συγνώμη από τους Αναγνώστες μου και κυρίως τις Αναγνώστριές μου!…).
Αγαπητοί Φίλοι,
Στην προηγούμενη περίπτωση, νομίζω ότι ο θάνατος λειτουργεί ως ποινή, αλλά και ως λύση. Γιατί ο ελληνικός λαός (ο κάθε λαός) να επιβαρύνεται με τα έξοδα της «φιλοξενίας» ενός κτήνους; Μήπως θα βάλει μυαλό; Μήπως θα του δοθεί χάρη και βγαίνοντας επαναλάβει τα εγκλήματά του; Η αρρώστια του (γιατί περί αρρώστιας πρόκειται) είναι στα γονίδιά του, είναι στο μυαλό του!…
Ξεκίνησα με τον περίεργο τίτλο. Ο θάνατος είναι βέβαια ποινή, είναι όμως για κάποιους από ημάς και… λύση! Πόσες αυτοκτονίες έχομε κατ’έτος; Δεν έχω νούμερο, δεν έχω πρόχειρη στατιστική!…
Άφησα τελευταίο το θάνατο που προκαλείται από το περιβάλλον κάποιου βαρέως πάσχοντος, ή κάποιου που πάσχει από ανίατη ασθένεια! Κι όταν λέγω περιβάλλον, εννοώ γιατρούς ή συγγενείς ή φίλους!…
Αυτού του είδους ο θάνατος, ονομάζεται ευθανασία και είναι άμεσος (χορήγηση κάποιου φαρμάκου) ή έμμεσος (εγκατάλειψη).
Ευτυχώς για μένα, δεν έχω τέτοια «εμπειρία», δεν μου έτυχε τέτοιο δίλημμα, παρά το γεγονός ότι υπήρξα 50 χρόνια γιατρός, σε διάφορα πόστα. Πρώτα Πανεπιστημιακός Βοηθός (= Επίκουρος, σήμερα, Καθηγητής), Χειρουργός κάποια χρόνια («Λαϊκό» και «Αγ. Σάββας»), και τέλος Αγγειοχειρουργός σε πολλά πόστα! Παρά το γεγονός του επικίνδυνου επαγγέλματος (λειτουργήματος, αν προτιμάτε), είχαμε κάποιους ακρωτηριασμούς, όμως δεν θυμάμαι κάποιο θάνατο ηθελημένο (ευθανασία) ή αθέλητο (φυσιολογικόν;).
Αγαπητοί Αναγνώστες,
Παρά το γεγονός ότι πολλοί ασθενείς αναζητούν το θάνατο ως λύση («αφήστε με να πεθάνω» φωνάζουν όταν υποφέρουν), εντούτοις ένα βήμα πριν το «μοιραίο», ένα μικρό διάστημα προτού κλείσουν τα μάτια τους, το 90%… μετανιώνουν και ζητούν βοήθεια για να ζήσουν κι άλλο, έστω με μαρτύρια, έστω και με πόνους!…
…Κι ενώ ετοιμαζόμουν να δώσω το κείμενο προς δακτυλογράφηση, ανοίγω την «ΕΣΤΙΑ» της 14/9/2022, μετά την επιστροφή μου από την εκκλησία (του «Σταυρού» σήμερα), και στη σελίδα 7, στη στήλη «Πολιτισμός», διαβάζω: «Νεκρός με υποβοηθούμενη ευθανασία ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ»!… Για να μη σας ζαλίζω άλλο, αυτό έγινε στην Ελβετία, η οποία Ελβετία έχει αναγάγει την υποβοηθούμενη αυτοκτονία (= ευθανασία) σε… βιομηχανία, προσαρμόζοντας τη νομοθεσία της καταλλήλως, όπως γράφει η κ. Φαίδρα Βασιλάκη. Έτσι, οι… ευθανασίες «δεκαπλασιάστηκαν» μέσα σε 12 χρόνια, από 187 το 2003 σε 965 το 2015, ενώ το 2019 ήταν 1.214! Ξέχασα να σημειώσω ότι ο (συγχωρεμένος) Ζαν Λυκ Γκοντάρ ήταν μεγάλος Γάλλος σκηνοθέτης και (κατά τους φίλους του), «δεν ήταν άρρωστος, ήταν απλώς εξαντλημένος».
Αγαπητοί Αναγνώστες,
Γιορτάζει ο «Σταυρός» σήμερα, έτσι κλείνω αφιερώνοντας τους δύο πρώτους στίχους από το γνωστό ύμνο:
«Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης
Σταυρός, η ωραιότης της εκκλησίας!…»
Σας αφήνω (επιτέλους)!…
Με ΑΓΑΠΗ,
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
Ιατρός
[1] Το έχω πάντα δίπλα μου ως σωσίβιο.
